Հնդկական մշակույթին ծանոթությունս եղել է, դեռևս մանկուց։Հիշում եմ, ամեն շաբաթ օր ժամը 11։00 մեր հյուրասենյակում բոլորի հայացքն ուղղվում էր դեպի հեռուստացույց։ Ես հնդկական ֆիլմերը, անկեղծ կլինեմ, ամբողջությամբ երբեք չէի կարողանում նայել, նախ նրա համար, որ շատ երկար էին, իսկ իմ համար լուրջ բարդություն էր երկար ժամանակ հեռուստացույցի առջև մնալը, և երկրորդ, հուզիչ պահերը շատ էին, արցունքներս չէի կարողանում զսպել, իսկ տանեցիների մոտ ցույց տալուց ամաչում էի։ Բայցևայնպես, ընկերանում էի քույրիկին, և միասին կերտում էինք մեր մանկության հիշարժան շաբաթ օրերը։ Տարիների ընթացքում, իմ հետաքրքրությունները փոխվեցին, բայց քույրիկը սկսեց լուրջ ուսումնասիրությունները ։ Արաբերեն մասնագիտական լեզվից զատ, սկսեց սովորել հնդկերոնը և ժամանակի ըացքում նորանոր ծանոթություններ ստեղծեց, որոնք հետագայում վերածվեցին նաև ընտանիքներով հաճելի փոխայցելությունների։
Արդյունքում 2011թ. քույրս Սոնա Երիցյանը, հայ-հնդկական համագործակցություն հասարակական կազմակերպության անդամ դարձավ, մի քանի ամսից անդամագրվեցի նաև ես միջազգային կապեր հաստատելու գործում կատարելով արդեն իմ հետաքրքրությունների շրջանակում ներդրումներ։ Այսպիսով ինձ համար բացվեց հայ- հնդկական ուղիղ կապերի իրական էջը։
Այս 7 տարիների ընթացքում հայ-հնդկական համագործակցություն հասարակական կազմակերպության ղեկավարների հետ կազմակերպել ենք մի շարք միասնական տոնախմբություններ Սուրբ ծննդյան, Վարդավառի, Ամանորի, Հնդկական հոլիի ծես, հայ և հնդիկ նկարիչների նկարների ցուցահանդեսներ, Հնդկաստանից եկած տարբեր գործիքային կատարողների և երգիչների համերգներ, հայկական տարազների և հնդկական սարիների ցուցադրության եիեկո, և, մինչև անգամ, Տիար Բլեյանի ականջը Մոնակոյում կանչի, հայ-հնդկական հարսանիք։
Աննա Երիցյանի բլոգ 