Փետրվարի 10-ին կրթահամալիրի ծիսական օրացույցով նշվեց «Ղափամայի ծեսը»։ Ծիսական արարողության բացումը «Ուսուցչական երգչախմբի» շարականերով տրված էր։ Տեր Հոր օրհնությունով և կրթահամալիրի դասավանդողների, սովորողների և նրանց ընտանիքի անդամների և բոլոր ներկաների շարական-աղոթքներից հետո իսկական տոնախմբություն էր եկեղեցու բակում։
Կրթահամալիրի ընկեր` Ստեփան Տեր-Ղևոնդյանի թմբուկի զարկերի ներքո մեկ ժամ շարունակ մեկը մյուսին հաջորդեցին տոնական պարերգեր։
Գեղեցիկ սեղանները, տեսակ-տեսակ ղափամաներն ու դդումից պատրաստված ուտեստները, չրերն ու ավանդական կերակուրները զարդարել էին տոնական սեղանները։ Էլի՜ տոնախմբություն, էլի՜ պարերգ ու էլի՜ միասնականություն։ Ավելի մեծ ձեռքբերում և նվաճում չի կարող լինել։
Կրթահամալիրում անցկացվող ծիսական արարողություններից ամեն բան է ինձ ուրախացնում, սովորողներիս հետ միասնական պարերգերի կատարումից սկսած, մինչև, անգամ, հոգնածությունից ցավացող ոտքերիս քայլերը դեպի տուն, ինչն արդյունքն է լիարժեք նվիրումի ու կայացած օրվա, բայց այս տոնախմբությունն ինձ համար կայացավ այն ժամանակ, երբ միասնական պարերգերի ժամանակ շարքում պարում էր եղբայր և, որ
ժամեր անց մեր տանը 10 ամյա Լևոն Երիցյանի ձայնով հնչում էր. «Հե՜յ, ջա՜ն, Ղափամա, համով-հոտով Ղափամա, լայ, լայ, լայ, լա-լայ…»:
Աննա Երիցյանի բլոգ 