Ամենից դժվարն է, երբ պետք է ասել կամ բարձրաձայնել որևէ արժանիք կամ գործ, ինչի համար պետք է լինի գնահատանք։ Իմ պատկերացմամբ` առաջին հերթին դա մի մեծ վերլուծություն է, հաշվետվություն ինքդ` քեզ։ Կրթահամալիրում ամենամեծ պարգևատրումն ինձ համար այն է, երբ նոր պարերգերը, որոնք սովորեցրել եմ, կատարվում են ու սիրվում։ Իսկ երբ վերադաս անձինք են տեսնում աշխատանքը և արժանացնում պարգևատրման – «Պարերգով շռնդալից մուտք կրթահամալիր»` դա ավելի ոգևորիչ և պարտավորեցնող է։ Կանգնում ես մի կետի, համարելով զրոյական հարթակ և փորձում էլ ավելին կառուցել, այսինքն ընթացիկ գործունեության արդյունքը, որպես մյուս հաջողության կամ ձեռքբերման մեկնարկ։ Իմ մանկավարժական գործունեության մեկնարկային փուլի հաջողված համարներից անպայման ուզում եմ նշել Փափուռի և Լաչինի Մանան պարերգերը և Սեբաստիո պարը։ Առաջին անգամ արդյունավետ աշխատանքի և գնահատանքի պարգևատրման զգացումն ունեցել եմ Թիֆլիսից` Երևան վերադարձի ճանապարհին, երբ պատահական տեսագրություն տեսա: Նույն ժամանակահատվածում Սարդարապատ ճամփորդության ժամանակ սովորողները կատարում էին Փափուռի պարերգը։
Պարգևատրում էր նաև դեկտեմբերյան տոնական օրերի իմ նոր, ժամանակավոր պաշտոնը` ձյունանուշ լինելը։
Պարգևատրում էր մաեստրո Հարություն Թոփիկյանի կողմից առաջարկը Էդգար Հովհաննիսյանի «Նանարի նայ» երգում փորձել որպես մենակատար հանդես գալ։ Իհարկե աշխատանք միանշանակ շատ կա, բայց առաջարկն արդեն ինձ համար վստահության նշան է և, հստակ, մասնահգիտական մեծ պարգևատրում, այլ է կարողանալ այդ վստահությունը բարձր աստիճանի վրա պահել։
Պարգևատրում է գործընկերներիս հետ շփումը և դեպի ընկերություն արվող քայլերը։ Սրտացավությունը, հարգանքն ու հոգատարությունը միմյանց նկատմամբ` լավագույն արժեքն են ինձ համար մադկային շփման մեջ։ Այսինքն իմ կրթահամալիրյան կյանքում պարգևատրում ` մարդկային ձեռքբերումների տեսքով։
Մեր ամեն օրն է պարգրատրում: Այն օրը, որ բացվում է, առողջ ենք, ունակ աշխատելու, լսելու, սովորելու, սովորեցնելու` պարգև Աստծո կողմից…
Շնորհակալություն իմ պարգև` «Մխիթար Սեբաստացի» կրթահամալիր:
Աննա Երիցյանի բլոգ 