Ազգային ինքնության պահպանման համար առաջին զենքն ինձ համար տվյալ երկրի կրթական համակարգն է: Դաստիարակելով գրագետ և բանիմաց սերունդ, կերտվում է երկրի ամուր ապագան: Մեր հանրապետությունում կան բազմաթիվ բարձրակարգ ուսումնական հաստատություններ, որոնց թվում է նաև <<Մխիթար Սեբաստացի>> կրթահամալիրը: Կրթահամալիրի մասին տեղեկատվության ամենաառաջին հիշողություններս լրատվական հաղորդումներից են: Ունեմ տեղեկատվություն, որ կրթահամալիրը կատարում է նաև փորձի փոխանակում այլ ուսումնական հաստատությունների աշխատակիցների հետ: Հորեղբորս կինը Երևանի մանկապարտեզներից մեկում դաստիարակ է և որոշ ժամանակ առաջ մի քանի կոլեգաների հետ վերապատրաստման էր եկել կրթահամալիր: <<Մխիթար Սեբաստացի>> կրթահամալիրին ծանոթացել եմ կոմպոզիտոր, կոմիտասագետ Արթուր Շահնազարյանի միջոցով,ով երկար տարիներ աշխատել է այնտեղ, ում հեղինակած <<Կաքավիկ>> ազգային երգերի ժողովածույով անցկացվում են կրթահամալիրի երգեցողության դասերը: Կրթահամալիրում սովորում են իմ ընկերների և ծանթների երեխաները, որոնցից միշտ գովասանքի և գոհունակության խոսքեր եմ լսել ուսուցման մեթոդիկայի և առհասարակ մարդկային ազատ շփման և վերաբերմունքի մասին: Ապրում եմ կրթահամլիրի մասնաշենքերից մեկին շատ մոտ գտնվող բազմաբնակարան շենքում և հաճախ մեր պատշգամբից ունկնդիրն եմ լինում փոքրիկների ազգային երգ ու պարի կատարմանը և կրթահամալիրի բացօթյա ուսումնական ծրագրերի վարման ընթացքին: Բախտ է վիճակվել ինձ օրեր առաջ ներկա գտնվելու մշակութային գեղեցիկ միջոցառման՝ ջութակի և դաշնամուրային կատարողական համերգի, և ամենասպասվածն ու տպավորիչը՝ բոլոր միջոցառումներից հետո մանկավարժների ու աշակերտների ազգային պարերգերի կատարումն է: