Ինքնակենսագրություն

Պատահական չէ, որ իմ բլոգն ունի այս անվանումը. ինքնակենսագրական նյութի մեկնարկում անպայման պետք է նշեմ, որ առաջին հերթին  ես հայ եմ: Ամեն մարդ, ծնվելով որևէ երկրում, անկախ իր կամքից դառնում է նրա ճակատագրի կրողն ու կռողը: Թոռնուհին եմ այն հայրենասեր հայի, ով երեք տարեկանում՝  հանուն հայրենիքի մղվող պատերազմում կորցրել է հորը, բայց մեծացել հայրենիքի նվիյալ և իր գիտական բազմաթիվ աշխատություններով թողել իր հետքը հայ լեզվաբանության մեջ՝ լինելով առաջին Աբովյանագետներից և Խաչատուր Աբովյանի տուն թանգարանի հիմնադիր տնօրենը: Աղջիկն եմ այն հայի, ով լինելով զինվորական, սպորտի միջազգային վարպետ, մանկավարժական գիտությունների դոցենտ, այժմ փառատոնի շրջանակներում արտերկիր է մեկնել՝ ներկայացնելու ազգային խաղերից կոխ ըմբշամարտը: Կինն եմ այն հայի, ով աշխարհի բազմաթիվ բեմերում հնչեցնում է ազգային, փողային նվագարանները:

Մասնագիտությամբ դիվանագետ եմ, մասնագիտական լեզուս՝ թուրքերեն: Կամավորական աշխատանք եմ կատարել  <<Օգնենք հայ մանուկներին>> բարեգործական հասարակական կազմակերպությունում՝  հիմնականում  կազմակերպել եմ ազգային երգ ու պարի համերգներ: Հայրիկի հետ ազգային խաղերի ցուցադրական միջոցառումներից մեկի ժամանակ մասնակցեցի համերգի, որտեղ ելույթ էին ունենում ազգագրական կոլեկտիվներ: Այդ օրը  ես իմ մեջ գտա հայը, հայ ոգին, հայ մշակույթը: Մասնագիտությանը զուգահեռ սկսեցի կատարել ուսումնասիրություններ հայկական ծեսերի, տարազի, երգի ու պարի մասին:
    Համագործակցել եմ <<Մարաթուկ>>, <<Սասուն>> ազգագրական խմբերի հետ, ղեկավարել եմ մի քանի ազգագրական, սիրողական երգ ու պարի խմբերի՝ Երևանում, Արմավիրում և Գեղանիստում, այժմ գործունեություն եմ ծավալում Մշակույթի նախարարության  <<Ակունք>> պետական ազգագրական երգ ու պարի համույթում: Տարիների ընթացքում գիտելիքների պաշարն ավելացնելով , ցանկանում եմ իմ հետքը ինչ-որ չափով թողնել ազգային երգ ու պարի ոլորտում: